عبادت و نماز، وسيله تكامل و سعادت ماست و دستور خداوند به نماز، نوعى لطف و رحمت و راهنمايى است كه ما را به كمال مى رساند.
برای مثال وقتى پدر و مادر، فرزندشان را به درس خواندن امر مى كنند، به سود خود فرزند است و سعادت او را مى خواهند و اين امر از روى محبّت به فرزند است و گرنه به درس خواندن او نيازى ندارند.
حكمت و فلسفه تشريع نماز از آيات و روايات، اینگونه به دست می آید:1.ياد خدا:
«أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِى» (طه، آیه 14); نماز را برپا دار تا به ياد من باشى.