آیات :
« وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحیمٌ (53)»یوسف 53
من هرگز خودم را تبرئه نمىكنم، كه نفس(سركش) بسیار به بدیها امر مىكند؛ مگر آنچه را پروردگارم رحم كند! پروردگارم آمرزنده و مهربان است.»
إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا ما رَحِمَ رَبِّی «یوسف 53». على (ع) در باره چنین انسانى فرموده است:
قد احرقت الشّهوات عقله و اماتت قلبه و اولهت علیها نفسه. « غرر الحكم صفحه 532»
تمایلات نفسانى و شهوات، خرمن عقل وى را آتش زدهاند و دلش را كشتهاند و او را واله و شیفته نفس خود كردهاند.
یكى از مصادیق جهاد نفس، این است كه انسان فقط در هنگام نیاز بخورد و بخوابد و سخن بگوید، و خلاصه نفس خود را از هوا و هوس باز بدارد، چنان كه خداىبزرگ مىفرماید:
وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوى «النازعات 40»: و آن كسى كه از مقام خداى خود ترسید و نفس را از هوا بازداشت، جایگاه او بهشت خواهد بود.و باید دانست كه: جهاد با نفس، راحتى (دنیا و آخرت را) در پى دارد.(1)