ملّت حضرت موسی از ذرّیۀافرادی بودند که با حضرت نوح در کشتی بودند و خداوند به ارادۀقاهرۀخود، آنان را از توفان بنیان کن نجات داد که در آن، اشارۀضمنی به این است که مشرکان و آنان که به حضرت نوح- پس از نهصد و پنجاه سال ماندن در بین آن ها- ایمان نیاوردند، بر اثر شرک و عصیان خود، نابود شدند و افرادی که توانستند پس از غرق شدگان، به زندگی خود ادامه دهند، کسانی بودند که به حضرت نوح ایمان آوردند و نتیجۀایمان آن دسته به آیات خدا، نجاتشان از توفان و ثمرۀطغیان و استکبار دستۀدیگر، غرق شدنشان در آب شد.

پس از آن به شکرگزاری حضرت نوح اشاره می نماید که دربرابر نعمت های بی شمار پروردگار شاکر بوده، رضای ایزد را منظور می داشت. «. . . إنَّه کانَ عَبْدًا شَکورًا. »[1]