فرار از جهاد

اهميت جهاد
جهاد يک قانون عمومي در عالم آفرينش است و همه موجودات زنده اعم از نباتات و حيوانات به وسيله جهاد موانع را از سر راه خود بر مي دارند تا بتوانند به کمالات مطلق خويش برسند؛ به عنوان مثال، درختي که در زمين کاشته مي شود داراي ريشه هايي است که براي به دست آوردن نيرو و غذا به طور دايم در حال فعاليت مي باشد و اگر روزي اين فعاليت و کوشش را ترک کند، ادامه حيات و زندگي براي او غير ممکن است. به همين دليل هنگامي که ريشه درخت در اعماق زمين با موانعي برخورد کند، اگر بتواند به طور جدي وارد مبارزه مي شود و موانع را سوراخ کرده و از آنجا مي گذرد. عجيب اين است که گاهي ريشه هاي لطيف همانند مته هاي فولادي با موانع به نبرد بر مي خيزند و اگر اين توانايي را نداشته باشند، راه خود را کج مي کنند و در مسيري ديگر به حرکت ادامه مي دهند.
همچنين در وجود ما نيز در تمام شبانه روز و حتي در ساعاتي که در خواب هستيم نبرد عجيبي ميان گلبولهاي سفيد خون و دشمنان مهاجم وجود دارد که اگر اين جهاد براي ساعتي خاموش گردد و مدافعان کشور تن از پيکار دست بکشند، انواع ميکروبهاي موذي در دستگاه هاي مختلف بدن رخنه کرده و سلامت آدمي را به مخاطره مي اندازند.
شبيه همين مطلب در ميان جوامع انساني و اقوام و ملل مختلف وجود دارد. آناني که هميشه در حال جهاد و مراقبت به سر مي برند همواره زنده و پيروزند، اما کساني که به فکر خوش گذراني و ادامه زندگي فردي هستند دير يا زود از بين ميروند و ملتي زنده و مجاهد جاي آنها را خواهد گرفت. رسول گرامي اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي فرمايد:
«فَمَن تَرَکَ الجهادَ أَلبسهُ اللهُ ذُلاً و فقراً في معيشتِهِ و محقاً في دينِهِ إنَّ اللهَ أعزَّ أمتي بسنابک خيلها و مراکز رماحِها»؛[1]
«کسي که جهاد را ترک کند خداوند بر اندامش لباس ذلت مي پوشاند و فقر و احتياج را بر زندگي و تاريکي را بر دين او مستولي مي کند. خداوند پيروان مرا به وسيله سم اسبان که به ميدان جهاد پيش مي روند و به وسيله پيکان ها و نيزه ها عزت مي بخشد».
همچنين در روايت ديگري از پيامبر بزرگ اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ آمده است:
«اغزوا تُورِثُوا أبنائکُم مَجداً»؛[2]
«جهاد کنيد تا مجد و عظمت را براي فرزندانتان ارث بگذاريد!»
امير مؤمنان علي ـ عليه السلام ـ نيز در اين باره مي فرمايد:
«فإنّ الجهادَ بابٌ مِن أبوابِ الجنهِ فتحَهُ اللهُ لخاصهِ أوليائهِ و هو لباسُ التقوي و دِرعُ اللهِ الحصينهُ و جنتُهُ الوثيقَهُ فَمَن ترکَهُ رغبهً عنه ألبسَهُ اللهُ ثوبَ الذُّل و شملَهُ البلاءُ ودّيثَ بالصغارِ و القماءهِ»؛[3]
«جهاد دري از درهاي بهشت است که خداوند آن را به روي دوستان خاص خود گشوده است. جهاد لباس پرفضيلت (تقوا) است. جهاد زره نفوذ ناپذير الهي است. جهاد سپر محکم پروردگار است. آن کسي که جهاد را ترک گويد، خداوند بر اندام او لباس ذلت و بلا مي پوشاند و او را در مقابل ديدگاه مردم خوار و ذليل مي کند.