خودش عامل به حرفش بود

 جلوه های تدبیر، مدیریت و فرماندهی شهدا

آخرین تقاضا از فرمانده

شهید قاسم میرحسینی
در یکی از عملیّات ها حاج قاسم در عین پیشروی مشغول سازماندهی و هدایت نیروهای تحت فرمانش بود و نظر خاصی بود تا هم ارتباط خود را با سایر نیروها حفظ کند و هم مأموریتی را که به عهده ی نیروهای تحت فرمانش بود به خوبی انجام دهد. در این میان دشمن زبون برای جلوگیری از پیشروی و نفوذ رزمندگان اسلام، اقدام به آتش مداوم سلاح های سبک و سنگین کرده بود. ولی برادران ما مصمم و با قدرت به جلو می رفتند. در جریان عملیّات، چشم حاج قاسم به برادر مجروحی افتاد که خون زیادی از او رفته بود. در حالتی نیم خیز سرش را بالا آورد و با صدای آهسته و ضعیف توأم با ناله به حاج قاسم گفت: « برادر آب داری؟ من مجروح شده ام. آب ندارم و شدیداً تشنه هستم.» حاج قاسم به قمقمه ی خود دست برد تا کام آن عزیز را در آخرین لحظات عمر، سیراب کند. امّا دید که خودش هم آب ندارد. با حالتی غمگین به او گفت: « برادر! متأسفم من هم آب ندارم.»
حاج قاسم برای ادامه ی سازماندهی آماده حرکت شد، چند قدمی دور شده بود که باز صدای ناله ی برادر مجروح که در زیر آفتاب و با آن حالت بر زمین افتاده بود مجدداً به گوش رسید. حاج قاسم سراسیمه به طرف او برگشت و کنار او بر زمین نشست. عرق از سر و روی حاج قاسم می بارید. از یک طرف در دلش اضطراب ادامه ی عملیّات و وضعیت لشکر بود و از طرف دیگر شاهد جان دادن یک سرباز از سربازان اسلام. با شتابزدگی سر مجروح را روی پایش گذاشت و سر خود را نزدیکی او رساند. از او پرسید: « برادر! چه می گویی؟»