اگر در سوره نحل, قرآن کریم به زندگی اسرار آمیز زنبور عسل اشاره فرموده و مامن آنان را سینه کوهساران و فراز درختان دانسته و محصول وجودشان را شراب شفابخش و مصفای عسل معرفی می فرماید, همه در سایه پیروی و اطاعت آنان از ملکه خود و بهره جویی از شهد گل های مطهر و معطر می باشد

پیروان و عاشقان راستین ولایت، سوختگان شمع محفل مقربین‌اند که در سایه تسلیم و اطاعت محض، تنها شهدنوش پاکی و طهارت در حریم بوستان معنویت می‌باشند و از هرگونه تیرگی و آلودگی دوری می‌گزینند و از این طریق به اوج آسمان ولایت و معرفت عروج می‌نمایند؛‌چنانکه مقام معظم رهبری فرموده‌اند:«ارتباط دوستی و عشق به مولای متقیان، علی‌(ع) حقیقت درخشانی است که با استفاده از آن می‌توان عروج کرد و به اوج معرفت دست یافت.»(۱)

بوستان شریعت محمدی(ص) آکنده از گل‌های خوشبویی است که صفابخش دل صاحب‌دلان و معنابخش سر عارفان است و در این میان تنها زنبوران شهدجوی اهل ایمان بر گلبرگ لطیف رحیمیت می‌نشینند و از عصاره عطرافشان و اکسیر، روح‌افزای دین می‌نوشند و از شیرازه گل شهدآفرین قرآن می‌چشند.

لبان مطهر و زبان معطر علی(ع) که کوثر معارف لدنی از آن می‌جوشد در این باره به بیان حقیقتی شگفت‌ گلگون است که:«انا یعسوب المؤمنین (۲) من ملکه مومنین می‌باشم» واژه یعسوب در لغت به مفهوم ملکه زنبوران عسل می‌باشد. لطایف معنوی این کلام شریف، حقایق شگرفی را گویا است که راهگشای عروج سالکان به عوالم علیای طهارت و صفا و بازگشای صعود رهروان به مدارج قصوای معرفت و فنا است. از سوی دیگر فرمایش نورانی ملکه زیبای اهل ایمان‌، علی(ع)، که به تدبر در اوصاف و خصایص جمیل زنبور عسل اشارت فرموده، مایه تعمق و التفات شایان رهپویان حق و حقیقت به زندگی سراسر عبرت زنبوران عسل است: «کونوا فی‌الناس کالنحلة فی الطیر؛ (۳) در میان مردمان همچون زنبور عسل در بین پرندگان باشید.»

زنبوران عسل دو ویژگی بارز و مهم دارند:‌یکی اینکه خود را تسلیم امر ملکه ساخته‌اند و به اطاعت و خدمت او همت گمارده‌اند و در پرتو این تسلیم و اطاعت راستین، قلبشان از عشق به ملکه جمیل خود لبریز گشته است. و دیگر آنکه غذایشان تنها شهد گل‌های معطر و مطهری است که از هرگونه ناپاکی مبرا باشد. اگر زنبوری از گلی بنوشد که رایحه پلیدی از آن به مشام برسد، زنبوران دیگر در پرتو ارادت و اطاعت نسبت به ملکه، او را از میان برداشته و از ماوای خویشتن خارج می‌نمایند. هرچند در طبیعت گل های گوناگونی یافت می‌شود، اما زنبوران عسل فقط برگل‌هایی می‌نشینند که شهد آن طیب و خوشبو باشد. به واسطه همین زنبوران مطیع و عاشق است که کندو ملکه مملو از عسل مصفا می‌گردد که شفابخش جان بیماران و دردمندان است.

راهیان صراط مستقیم نیز که در حصن حصین ملکه جمیل مومنین، علی‌(ع)، رحل اقامت افکنده‌اند، سزوار است نسبت به ملکه ملیک اریکه ولایت، پیرو و مطیعی صادق بوده از رهگذر این اطاعت، دست محبت بر عروة وثقای عشقش درآویزند و حلقه ارادت دل را در محل قدس ولایتش آویخته سازند. زیرا آن دم که شیعه پاکباخته و سالک دلباخته ظاهرش به طاعت و بندگی نورانی شود باطنش به فروغ عشق به خدای رحمان منور شده تابش حب و شیفتگی، مایه گشایش روزنه قلب او بر روی معارف مکنون رحیمی می‌گردد و دیده روحش به مشاهدت جمال دل‌انگیز حضرت حق مفتخر کشته، سر روح او به حضرت قدس علی‌ اعلا تصال می‌یابد: «الهم نوری ظاهری بطاعتک و باطنی بمحبتک و قلبی بمعرفتک و روحی بمشاهدتک و سری باستقلال اتصال حضرتک (۴) الهی ظاهرم را به اطاعت، باطنم را به محبت، قلبم را به معرفت، روحم را به شاهدت خود و سرم را به اتصال موحدانه به حضرت خویش منور فرما! »

بنابریان،‌چنانچه رهرو طریق کمال و سالک مقصد جمال،‌ طعامی را به کام دل بچشاند که به زنگار هوای نفس و بوی عفن شرک و شک آلوده باشد. از قلعه امن و حصار استوار ولایت معنوی علی‌(ع) رانده شده، در حضیض ملک گرفتار می‌گردد، چرا که سالکان صراط مستقیم و پروانگان ولایت، تنها در بوستانی کاوش می کنند و از شهد گلی می‌چشند که از هر جهت طیب و معطر بوده و پاکی و حلاوت از آن تراوش نموده است و بر مانده‌ای جلوس می‌نمایند که طعامش از آسمان معنویت و بهشت برین طهارت و معرفت نازل گشته و مطهرات و طیبات بر‌ آن چیده و شراب ناب عشق بر آن نهاده شده است.

اگر در سوره نحل، قرآن کریم به زندگی اسرار‌آمیز زنبور عسل اشاره فرموده و مامن آنان را سینه کوهساران و فراز درختان دانسته و محصول وجودشان را شراب شفابخش و مصفای عسل معرفی می‌فرماید،‌ همه در سایه پیروی و اطاعت آنان از ملکه خود و بهره‌جویی از شهد گل‌های مطهر و معطر می‌باشد. از این رو شایسته است شیعیان و پیروان و عاشقان راستین ملکه ولایت به حکام آیه «فلینظر الانسان الی طعامه» (۵) پس باید که انسان به غذای خویش نظر کند.» در طعام خرد و اندیشه و غذای روح و جان خویشتن به دیده بصیرت و توجه بنگرند تا معطر به عطر خوش اخلاص و بندگی و مطهر به طهارت عشق شده و از شائبه هرگونه پلیدی منزه شوند و همان طور که زنبوران مطیع و عاشق، مامن ملکه را انباشته از عسل می سازند، آنان نیز مایه عظمت و فرازندگی و عزت ملکه خود را فراهم کنند.

به واقع سالکان مقرب ولایت و پیروان مودب به ادب اطاعت و مودت هستند که موجب مجد و شرافت ملکه خوش منظر سریر کرامت می‌شوند و مزید تجلی و شکوفایی حقایق و لطایف بوستان معارف خفیة رحمانی را فراهم آورده، عسل مصفای معرفت و مشاهدت را به ارادتمندان صراط مستقیم ولایت عرضه می‌دارند. همان‌ها که خانه قلب خود را در پناه قلعه امن ولایت بر سینه کوهسار رفیع ایمان و بر بلندای شجره طبیه ولایت بنا کرده‌اند و آوازه اطاعت و عشق را پژواک دل ساخته‌اند. همانان که به صراحت عین‌الحیاه حق و عدالت و می‌فروش خم سر وحدت که فرمود: «لم اعبد ربا لم اره»(۶) پروردگاری را که ندیده باشم،‌ پرستش نکرده‌ام.» اطاعت و محبت به حضرت رحمان را در پرتو مهتاب ولایت، به جوهر کشف و شهود رخساره جمیل رحیمیت آمیخته‌‌اند و بذر پاک فتوت و قهاریت را از دستان ربوبی ماه ولایت بر دل افشانده،‌ به روح ناب قدسی موید گشته‌اند.

پی نوشت‌ها:

۱. از بیانات رهبر معظم انقلاب در تاریخ ۱۹/۱۰/۱۳۷۰

۲. بحار الانوار، ج ۸، ص ۳۳۶، ح ۷، ب ۲۵.

۳. همان، ج ۷۵، ص ۴۱۰، ح ۵۴، ب ۸۷.

۴. رساله سیر و سلوک منسوب به بحر‌العلوم، ص ۱۲۸،‌دعای منسوب به امام علی‌(ع)

۵. عبس/ ۲۴.

۶. علم‌الیقین،‌ج ۱، ص‌۴۹.