2- اگر هر کدام از دو مقدمه فوق را نپذیریم نیاز انسان به دین را به نحو ضروری انکار کرده ایم چون اگر انسان موجود جاودانه ای نباشد و محدود بین میلاد و مرگ باشد این راه را هر چند افتان و خیزان، طی خواهد کرد و نیازی ضروری به عالم علوی و افق وحی نیست و همچنین اگر جهازات ادراکی او چنان نامحدود باشند که ادراک تمام مصالح و مفاسد اعمال و تأمین سعادت ابدی او را متکفل می شوند دیگر نیازی به دین و وحی نخواهد بود. و تقریباً معلوم است که اگر انسان موجود جاودانه ای باشد جهازات ادراکی او وافی به مقصود نیستند و محتاج هدایتگری بیش از این دریافتهای ذهن و قلبی و حسی می باشد. و اگر موجود جاودانه ای نباشد ادراکات کنونی آدمی تا حدود فراوانی او را تأمین خواهند کرد و نیازی به عامل دیگر نیست به عبارت دیگر این دو مقدمه متوقف بر هم هستند و درستی و صحت هر کدام متوقف بر درستی و صحت گزاره مقابل آن است.

3- با بیانات فوق معلوم می شود که تمام تلاش برای اثبات نیاز ضروری بشر به دین منحصر در گزاره اول است که انسان موجودی جاودانه است چون با اثبات این مقدمه، مقدمه دوم هم معنا دار می شود و معلوم خواهد شد که جهازات ادراکی کنونی بشر قادر به تأمین سعادت همه جانبه او نخواهند بود چنان چه اگر غیر جاودانگی او اثبات شود معلوم خواهد شد که این ادراکات او را کافی است و نیازی به دریافت جدید به نحو ضروری ندارد.

4- راه اثبات جاودانگی آدمی دارای دو دسته ادله پیشین و پسین می باشد، هم فلاسفه و حکیمان ادله ای بر اثبات تجرد بعدی از ابعاد آدمی آورده و برهان اقامه کرده اند و هم علوم تجربی امروز برای این معنا ادله یا مؤیداتی تدارک دیده اند. غرض این نوشتار و مقال مختصر، پرداختن به تفصیل این ادله نیست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: