حیات طیّبه

برای رسیدن به این حیات پاکیزه دو قید لازم است: یکی حسن فعلی، و دیگری حسن فاعلی. یکی کار خوب و دیگری داشتن جان خوب و روح خوب، اگر کار خوب بکند به حیات طیب می‌‌رسد. انسان خوب اگر کار خوب بکند به حیات پاکیزه می‌‌رسد. «مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ» پس اگر کسی معتقد و مؤمن به مبدأ و معاد باشد، یعنی ایمان داشته باشد ولی کار مثبت نکند و عمل صالح انجام ندهد و به همان ایمان بدون عمل اکتفا کند به حیات طیب نمی‌رسد. یا اگر کسی کار خوب انجام بدهد ولی به مبدأ و قیامت ایمان و اعتقادی نداشته باشد، گرچه در این مورد حسن فعلی هست ولی حسن فاعلی نیست، جانش مؤمن و معتقد نیست لذا به حیات طیب نمی‌رسد.

اگر خدا فرمود انسان پاک، با کلمه‌‌ی طیب به سمت الله صعود می‌‌کند نه به آن معناست که دیگر در جهان ملک نیست و اشرافی ندارد، و نه به آن معناست که تا نمیرد و قفس تن را رها نکند و عالم دنیا را پشت سر نگذارد نمی‌رسد، نه، با مرگ اختیاری هم می‌‌توان رسید، با رهاکردن تعلق هم می‌توان سفر کرد، با کم‌کردن وابستگی و پیوستگی به جهان ماده هم می‌‌توان کوچ کرد. پس این معنای صعود است و آن معنای نزول، نه آنکه همراه با تجافی و جاخالی کردن باشد.

پی‌نوشت‌ها:

1- سوره‌‌ی انفال، آیه‌‌ی 24.
2- سوره‌‌ی بقره، آیه‌‌ی 183.
3- سوره‌‌ی نحل، آیه‌‌ی 97.
4- نهج‌البلاغه‌‌ی فیض، حکمت 446.
5- سوره‌‌ی ابراهیم، آیه‌‌ی 43.
6- سوره‌‌ی فاطر، آیه‌‌ی 10.
7- سوره‌‌ی منافقون، آیه‌‌ی 8.
8- من لایحضره‌الفقیه، حدیث شماره 5821.
9- نهج‌البلاغه فیض، حکمت 31.
10- سوره‌‌ی نحل، آیه‌‌ی 96.
11- نهج‌البلاغه فیض، حکمت 147.
12- نهج‌البلاغه فیض، خطبه 86.