ندای وحی

حرمت موسیقی در قرآن!

عن ابی عبدالله (علیه السّلام) فی قول الله تعالی: «و اجتنبوا قولَ الزُّور» (حج، ۳۰)، قال: قول الزُّورِ الغِناء.
امام صادق – علیه السّلام – درباره سخن خداوند که می‌فرماید: «از گفتار باطل بپرهیزید» فرمود: گفتار باطل همان غناء است.
«وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۲۲۷»

قال الامام الباقر (علیه السّلام): الغِناءُ مِمّا وَعَدَاللهُ علیه النارَ و تلا هذه الآیه: و مِنَ الناس مَن یشتری لهوَ الحدیث لیُضِلَّ عن سبیل الله … (لقمان، ۶).
غنا و آوازه‎خوانی از جمله گناهانی است که خداوند برای آن وعده آتش داده است، سپس این آیه را تلاوت فرمود: «برخی از مردم کسانی هستند که سخن بیهوده را می‌خرند تا دیگران را از روی نادانی از راه خدا گمراه کنند و آیات الهی را به استهزاء گیرند، برای آنان عذابی خوارکننده خواهد بود».
«وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۲۲۶»

قالَ رجلٌ للصادِقِ (علیه السّلام): إنَّ لی جِیرانا و لَهُم جَوارٍ یَتَغَنَّینَ و یَضرِبنَ بِالعُودِ، فرُبّما دَخَلتُ المَخرَجَ فَاطِیلُ الجُلوسَ استِماعا مِنِّی لَهُنَّ! فقالَ لَهُ الصادقُ علیه السلام: لا تَفعَلْ، فقالَ: و اللّهِ ما هو شی‌ءٌ آتِیهِ بِرِجلی إنّما هو سَماعٌ أسمَعُهُ بِاذُنی، فقالَ لَهُ الصادقُ (علیه السّلام): تَاللّهِ أنتَ! أ ما سَمِعتَ اللّهَ عَزَّ و جلَّ یقولُ: «إنَّ السَّمْعَ و البَصَرَ و الفُؤادَ کُلُّ اولئکَ کانَ عَنهُ مَسْؤولًا» «اسراء ۳۶»؟! فقالَ الرَّجُلُ کَأنّنی لم أسمَعْ بهذهِ الآیهِ مِن کتابِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ مِن عَرَبیٍّ و لا عَجَمیٍّ! لا جَرَمَ أنّی قد تَرَکتُها و أنا أستَغفِرُ اللّهَ تعالی.
مردی به امام صادق (علیه السّلام) عرض کرد: همسایگانی دارم که آنان را کنیزکانی است که آواز می‌خوانند و عود می‌نوازند و گاهی اوقات من به مستراح می‌روم و برای این که ساز و آواز آنها را بشنوم نشستنم را طول می‌دهم. حضرت علیه السلام به او فرمود: این کار را نکن. مرد گفت: به خدا قسم از روی قصد آن جا نمی‌روم، بلکه آوازی است که با گوشم می‌شنوم. حضرت فرمود: عجبا از تو مگر نشنیده‌ای که خداوند تعالی می‌فرماید: «همانا گوش و چشم و دل، از همه اینها بازخواست می‌شود»؟ آن مرد گوید: انگار این آیه کتاب خداوند عزّ و جلّ را از هیچ عرب و عجمی نشنیده بودم. لا جرم این عمل خود را ترک کردم و از خدای بزرگ آمرزش می‌طلبم.
«میزان الحکمه    ج ۸    ۵۳۷     حدیث: ۱۵۴۹۹»

الإمامُ الرِّضا (علیه السّلام) لمّا سَأَلَهُ محمّدُ بنُ أبی عَبّادٍ عنِ السَّماعِ و کانَ مُشتَهرا بالسَّماعِ و شُربِ النَّبیذِ: لأِهلِ الحِجازِ رَأیٌ فیهِ و هُو فی حَیِّزِ الباطِلِ و اللَّهوِ، أ ما سَمِعتَ اللّهَ تَعالی یقولُ «و إذا مَرُّوا بِاللَّغوِ مَرُّوا کِراما» (الفرقان: ۷۲)
امام رضا (علیه السّلام) در پاسخ به سؤال محمّد بن ابی عبّاد که به آوازه خوانی و شرابخواری شهره بود و درباره آوازه خوانی سؤال کرد فرمود: اهل حجاز در این باره رأی و نظری دارند. در حالی که این عمل به منزله باطل و لهو است. مگر نشنیده‌ای که خداوند تعالی می‌فرماید: «و چون بر لغو بگذرند، با بزرگواری می‌گذرند».
«میزان الحکمه    ج ۸    ۵۳۸     حدیث: ۱۵۵۰۰.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: