امام حسين عليه‏السلام و تقدير از معلم

بدون ترديد هر انسانى فطرتا دوست دارد تا از خدمتگزار خود تقدير كند و چه خدمتى بالاتر از آموزش علم و دانش به انسان مى‏تواند باشد. در آموزه‏هاى دينى ما براى تقدير از معلم سفارشهاى زيادى شده است و در سيره پيشوايان معصوم عليهم‏السلام اين امر مرسوم و مسلّم بوده است. ابن شهرآشوب در حالات امام حسين عليه‏السلام مى‏نويسد:
در مدينه معلمى به نام عبد الرحمن سلمى به يكى از فرزندان امام حسين عليه‏السلام سوره حمد را آموخت. هنگامى كه فرزند گرامى حضرت آن را در نزد وى قرائت كرد، امام بسيار خوشحال شد و معلم را دعوت كرد و به عنوان تقدير و تشكر هزار دينار و هزار حلّه به او پاداش داد.

وقتى امام حسين عليه‏السلام به خاطر اين پاداش زياد، مورد اعتراض قرار گرفت، فرمود: «وَاَيْنَ يَقَعُ هذا مِنْ عَطائِهِ يَعْنِى تَعْلِيمِهِ؛
اين پاداش كجا و عطاى او، يعنى آموزش سوره حمد كجا!»

آن‏گاه امام حسين عليه‏السلام اين ابيات را يادآور شد كه:

اِذا جادَتِ الدُّنْيا عَلَيْكَ فَجُدْ بِها
عَلَى النّاسِ طُرّا قَبْلَ اَنْ تَتَفَلَّتْ
فَلاَ الْجُودُ يُفْنيها اِذا هِىَ اَقْبَلَتْ
وَلاَالْبُخْلُ يُبْقيها اِذا ما تَوَلَّتْ

يعنى زمانى كه دنيا چيزى بر تو ببخشد، تو نيز دست عطايت را بر همه مردم بگشا، قبل از آنكه از دست تو برود! نه بخشش آن را از بين مى‏برد، اگر به تو رو آرد و نه بخل آن را نگه مى ‏دارد، اگر دنيا به انسان پشت كند.