مستی به ره

محتسب، مستى به ره ديد و گريبانش گرفت

مست گفت اى دوست، اين پيراهن است، افسار نيست

گفت: مستي، زان سبب افتان و خيزان ميروى

گفت: جرم راه رفتن نيست، ره هموار نيست

گفت: ميبايد تو را تا خانه قاضى برم

گفت: رو صبح آي، قاضى نيمه شب بيدار نيست

گفت: نزديک است والى را سراي، آنجا شويم

گفت: والى از کجا در خانه خمار نيست

گفت: تا داروغه را گوئيم، در مسجد بخواب

گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نيست

گفت: دينارى بده پنهان و خود را وارهان

گفت: کار شرع، کار درهم و دينار نيست

گفت: از بهر غرامت، جامه ات بيرون کنم

گفت: پوسيدست، جز نقشى ز پود و تار نيست

گفت: آگه نيستى کز سر در افتادت کلاه

گفت: در سر عقل بايد، بى کلاهى عار نيست

گفت: مى بسيار خوردي، زان چنين بخود شدى

گفت: اى بيهوده گو، حرف کم و بسيار نيست

گفت: بايد حد زند هشيار مردم، مست را

گفت: هوشيارى بيار، اينجا کسى هشيار نيست

ندای وحی