.سيره امام حسين
 

سيره اخلاقي و رفتاري سيدالشهدا نشان دهنده ي روح بلند او و تربيت در دامان پيامبر و علي و تجسم قرآن کريم در عمل و اخلاق اوست. مهمان نواز و بخشنده بود. به خويشاوندان رسيدگي مي کرد. سائلان را محروم نمي گذاشت. به فقيران مي رسيد. برهنگان را مي پوشاند و گرسنگان را سير مي کرد. بدهي بدهکاران را مي داد. بر يتيمان شفقت و مهرباني داشت. ضعيفان را کمک و ياري مي کرد. صدقاتش فراوان بود و مالي که به دستش مي رسيد، ميان تهيدستان تقسيم مي کرد. بسيار عبادت خدا مي کرد و روزه مي گرفت. بيست و پنج بار پياده به سفر حج رفت. شجاعتش زبانزد همگان بود. در ميدان نبرد استوار و بي باک بود. اراده اي نيرومند و روحيه اي والا داشت. هرگز ذلت و حقارت را نمي پذيرفت. مرگ را بر زندگي ذليلانه ترجيح مي داد. غيرتمند بود. صراحت لهجه و صلابت در بيان حق داشت. حلم و بردباري و تحملش بسيار بود. کريم و بزرگوار بود و با کمترين بهانه اي غلامان و کنيزان خويش را آزاد مي کرد. شب ها انبان غذا به خانه محرومان مي برد. متواضعانه با فقيران و مساکين همنشين و هم غذا مي شد. امر به معروف و نهي از منکر را دوست داشت و از خلاف ها و جنايت هاي ظالمان به شدت انتقاد مي کرد. جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود. کينه ي بدي کننده را به دل نمي گرفت. اهل عفو بود. بزرگي روح و کرم او همه را شيفته ي رفتارش مي ساخت. خانه اش پناهگاه و مرکز اميد درماندگان بود. اهل شب زنده داري بود. در شب و روز هزار رکعت نماز مي خواند. در ماه رمضان قرآن ختم مي کرد. پول ها و بخشش هايي را که معاويه مي فرستاد، مي گرفت و ميان فقرا تقسيم مي کرد. سالي يک بار نصف همه ي دارايي خود