جزء بیست و هفتم
(برگرفته از تفسیر نور)
1. مَا تَذَرُ مِن شَىءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كاَلرَّمِيمِ
به هر چه مى وزيد آن را چون خاكسترِ استخوان مرده مى گردانيد.
بلایای طبیعی همچون خشکسالی و قحطی، می تواند عذاب الهی باشد.
«مَا تَذَرُ مِن شَىءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كاَلرَّمِيم»
( ذاریات، 42)
2. إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِين
خداست روزى دهنده. و اوست صاحب نيرويى سخت استوار.
تمام امکانات و تخصصها و ابزارها، وسیله برای رسیدن به رزق
است. ولی روزی رسان تنها خداست.
«إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ»
(ذاریات، 58)
3. يَوْمَ تَمُورُ السَّمَاءُ مَوْرًا
روزى كه آسمان سخت بچرخد.
برای وقوع قیامت، نه فقط زمین که تمام کرات
آسمانی به هم میریزد.
«يَوْمَ تَمُورُ السَّمَاءُ مَوْرًا»
(طور،9 )
4. يَتَنَازَعُونَ فِيهَا كَأْسًا لَّا لَغْوٌ فِيهَا وَ لَا تَأْثِيمٌ
در آنجا جام مى دهند و جام مى ستانند، كه در آن
نه سخن بيهوده باشد و نه ارتكاب گناه.
در خوردن شرابهای دنیوی، لغو و گناه راه دارد، ولی
در بهشت لغو و گناه راه ندارد.
«لَّا لَغْوٌ فِيهَا وَ لَا تَأْثِيمٌ»
(طور، 23)
5. مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَ مَا طَغَى
چشم خطا نكرد و از حد درنگذشت.
حق چشم، آن است که نه انحراف بیند و نه زیاده.
«مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَ مَا طَغَى»
(نجم، 17)
6. وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكَی
و اوست كه مى خنداند و مى گرياند.
خنده و گریه، هر دو لازم است و نباید در حالات
عاطفی و احساسی، مانع خنده و گریه شد.
«هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكَی»
(نجم، 43)
7. وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِر
و اين قرآن را آسان ادا كرديم تا از آن پند گيرند.
آيا پندگيرنده اى هست؟
قرآن، آسان است ولی سست نیست، یعتی سخنانش
محکم و استوار است.
«يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ»
(قمر، 17)
8. خَلَقَ الْانسَانَ مِن صَلْصَالٍ كاَلْفَخَّارِ*
وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِن مَّارِجٍ مِّن نَّارٍ
آدمى را از گل خشكشده اى چون سفال بيافريد.
و جن را از شعله اى بى دود.
خداوند از ماده سرد بیروح (صَلْصَالٍ) و ماده گرم بیروح (مَّارِجٍ)،
موجودات زنده میسازد.
«خَلَقَ الْانسَانَ.... خَلَقَ الْجَانَّ...»
( الرحمن، 14 و 15)
9. وَ حُورٌ عِينٌ* كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُو الْمَكْنُونِ
و حوران درشت چشم، همانند مرواريدهايى در صدف.
زنانی بهشتیاند که در عین زیبایی، عفیف و پاکدامن باشند.
«وَ حُورٌ عِينٌ* كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُو الْمَكْنُونِ»
( واقعه، 22 و 23)
10. الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَ مَن يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَمِيدُ
آنان كه بخل مى ورزند و مردم را به بخل وامى دارند. و هر كه
رويگردان مى شود، بداند كه خدا بى نياز و ستودنى است.
بخیل، محبوب خدا نیست.
«والله لایحب کل مختال فخور الذین یبخلون...»
(حدید، 24)
نظرات شما عزیزان: