ندای وحی

در چشم‌هایت، امواج مهربانی در رفت و آمد بود.
عبادت، شادی جانت و آرامش، مونس همیشگی لحظه‌هایت بود.

هیچ زمستان خشمی، دروازه قلبت را شکستن نمی‌توانست.
بزرگواری‌ات، کوچه‌های مدینه را به تواضع می‌خواند.

کلامت، آگاهی دل‌های بی‌خبر بود.
سکوت پرمعنایت، اصالت آفتاب را فریاد می‌کرد
و نفس‌های متبرکت، پیراهن شوق کوهستان را می‌درید.

آمدی و قمریان زمین، شکوهت را به غلغله آمدند.
آمدی و شاعران جهان، گام‌های شاعرانه‌ات را به شعر نشستند.
آمدی و آسمان مدینه، بر شانه‌های فاخرانه ستاره پاشید.

میلاد هفتمین فخر عالم امکان باب الحوئج موسی بن جعفر مبارک باد