هر چند که بر اساس آيات قرآن کريم و روايات معصومين، گناهان به دو دسته صغيره (کوچک) و کبيره (بزرگ) تقسيم مي شوند يعني برخي از گناهان در مقايسه با ساير گناهان بزرگ تر و زشت تر بوده و آثار سوء بيشتري دارند؛ ولي هر گناهي از آن جهت که مخالفت و تمرد از دستورهاى پروردگار محسوب مى شود بسيار زشت و ناپسند است و هيچ گناهى از اين لحاظ کوچک نيست و چنانچه کسى نافرمانى خدا را کوچک بشمارد مرتکب گناهى بس عظيم شده است .

«أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ»
شدیدترین گناهان گناهى است که صاحبش آن را کوچک بشمارد.
نهج البلاغه، حکمت ۳۴۸

توضیح کوتاه:

یک. اگرانسان، دشمنى را کوچک بشمرد، از چنین دشمنى ممکن است به آسانى غافل شود و ضربه بخورد، ولى از دشمنى که او را بزرگ و خطرناک مى شمرد در امان بماند. گناهان نیز همین گونه اند؛ اگر انسان به گناهی بی اعتناء باشد، گرفتار آن خواهد شد و از آن ضربه خواهد خورد؛ به عکس، هرچقدر که گناه از نظر او خطرناک و مهم باشد، بیشتر مراقبت می‌کند تا مرتکب آن نشود.

دو. اگر انسان گناهی را کوچک شمرد، ضمن اینکه در وادی معصیت قدم می‌گذارد، از تکرار آن نیز بیم ندارد. وقتی که ارتکاب معصیت برای او عادی شد و آن را تکرار کرد، سرانجام، گناه کردن برای او ملکه خواهد شد و اینجاست که ارتکاب هر گناهی می‌تواند مقدمه‌ای برای انجام سایرگناهان نیز باشد.

سه. هیچ گناهى کوچک نیست؛ زیرا گناهکار، فرمان خدا را مى شکند و عصیان پروردگار هرچه که باشد، بزرگ و مهم است. در حقیقت نباید به کوچکی گناه نگاه کرد بلکه باید به عظمت خدایی که عصیان می‌شود، توجه کرد.

منبع: جهان نیوز