ندای وحی

آیه اخراج

آیه 240 بقره 2را آیهاخراج یا آیهامتاع گفته اند(55). این آیه، رسمی را که در جاهلیت بود و بر اساس آن زنان پس از مرگ شوهران خود، یک سال ازدواج نمی کردند و در خانه می نشستند، امضا کرده، به مردان سفارش می کند که برای همسران خود مالی را وصیت کنند که پس از مرگشان به ایشان بدهند؛ مالی که برای مخارج یک ساله آنها کافی باشد و زنان در این مدت از خانه های خود بیرون رانده نشوند و اگر در این مدت زنان خودشان از خانه خارج شدند، ورثه شوهر می توانند آن مال را به آنان ندهند(56): و الذین یتوفون منکم و یذرون أزواجاً وصیه لازواجهم متاعاً الی الحول غیر اخراج فان خرجن فلا جناح علیکم فی ما فعلن فی أنفسهن من معروف و الله عزیز حکیم؛ کسانی از شما که مرگشان فرا می رسد و همسرانی بر جای می گذارند، باید برای همسران خویش وصیت کنند که آنان را تا یک سال بهره مند سازند و از خانه شوهر بیرون نکنند؛ پس اگر بیرون بروند، در آنچه آنان به طور پسندیده درباره خود انجام دهند، گناهی بر شما نیست و خداوند توانا و حکیم است.
بر اساس روایتی از امام صادق (علیه السلام) تا پیش از نزول آیه ارث، وقتی مردی از دنیا می رفت، مخارج زنش را تا یک سال از اصل مال شوهر می پرداختند و پس از یک سال، او را بدون ارث از خانه بیرون می کردند. این حکم با آیه ارث که سهم زن را (در صورت نبود فرزند، یک چهارم و در صورت وجود فرزند یک هشتم) تعیین کرد، نسخ شد.
طبق نقلی از حضرت صادق (علیه السلام) این آیه با آیه 234 بقره 2 که عده وفات را چهار ماه و ده روز می داند، نسخ شده است(57).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: